ေအာက္ေျခက လူေတြအတြက္ သံေတာ္ဆင့္

အခုေလးတင္ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္သြားတဲ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ဟာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ထူးျခားတဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တုိက္ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရလိမ့္မယ္။

ဧည့္၀တ္ပ်ဴငွာႀကိဳဆို

ပထမဦးဆုံး ထူးျခားျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက အာဏာသိမ္းၿပီး အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ စစ္အစိုးရကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး အရပ္သားအစိုးရအသြင္ ေျပာင္းလိုက္တာျဖစ္ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ အာဏာစြန္႔ၿပီး အနားယူသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မယုံႏုိင္ၾကဘူး။ အလားတူပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊက အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဧည့္၀တ္ပ်ဴငွာႀကိဳဆိုၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္ဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ မယုံႏုိင္ဘူး။

ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ေနာက္က ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဓာတ္ပုံႀကီးကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ဖ်တ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုက္ၾကရခ်ိန္မွာ
ၾကည့္ေနသူတိုင္း ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိး ျမင္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ၾကဘူးကိုး။

ေထာင္တန္တဲ့ စကား

အဲဒီေနာက္ေတာ့ "ေထာင္" တန္တဲ့ စကားေတြျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီတို႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ သမဂၢဖြဲ႕စည္းေရးတို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြကို အစိုးရဘက္ကေရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ဘက္ကပါ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေဖာေဖာသီသီႀကီး ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရရဲ႕ အာဏာရပါတီက ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္၊ အတိုက္အခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ လက္ခံေတြ႕ဆုံၾကၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လႊတ္ေတာ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာမွာကို ႀကိဳ
ဆိုေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းျပည့္၀သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳၾကတယ္။

ယုံၾကည္တာပဲေျပာေတာ့တယ္

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ႏွစ္ဆယ့္သုံးႏွစ္လုံးလုံး အခိုင္အမာကိုင္စြဲထားတဲ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး လႊတ္ေပးေရး၊ သုံးပြင့္ဆိုင္ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ေရးဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို မေျပာေတာ့ဘူး။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ ေျပာေနေသးတဲ့ ေရႊဂုံတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းတို႔၊ ဒုတိယပင္လုံညီလာ
ခံတို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြလည္း မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား ဒီမိုကေရစီလမ္း စျမင္ေတြ႔ေနရၿပီတို႔၊ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္ကို ယုံၾကည္တယ္တို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြပဲေျပာေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္က အထင္အျမင္လြဲမွားစရာျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူစုလူေ၀းႀကီးေတြလည္း မလုပ္ေတာ့ဘဲ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြကို သီးျခားေတြ႔ဆုံတာ မ်ဳိးေတြပဲ လုပ္ေတာ့တယ္။

သာမန္ျပည္သူေတြအဖို႔က ဒီမိုကေရစီရဲ႔ အရသာကို ဘာတစ္ခုမွ မခံစားၾကရေသးဘဲ စနစ္ေဟာင္းကအတိုင္း ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္ခံရ၊ လယ္ေျမေတြ အသိမ္းခံရ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည္ြပတ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာခံရဆိုတာမ်ဳိးေတြပဲ ၾကဳံေတြ႔ေနရေလေတာ့ . . .

မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္တာေတြ

သတင္းစာေတြ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ၿပီး သိရသမွ်ကေတာ့ ၀မ္းသာစရာ၊ အားတက္စရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းေတြကလည္း ၾကားၿမဲၾကားေနရေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ကိစၥ၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးကိစၥေတြလို ကိစၥႀကီးေတြက ေပၚလစီေရးရာမို႔ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမထြက္ႏိုင္ေသးတာကို နားလည္လို႔ရတယ္။ ေပၚလစီကိစၥ၊ ႏုိင္ငံေရးကိစၥမဟုတ္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ ယခင္က ပုံစံအတိုင္း ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနတာေတြကေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး။ အစိုးရသစ္အေပၚမွာ ယုံရႏိုးႏိုးနဲ႔ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနသူမ်ားရဲ႕ သံသယေတြ ပိုၿပီးတိုးလာေစတယ္။

သိကၡာက်စရာျဖစ္ရ

အထူးသျဖင့္ အခုတေလာၾကားေနရတဲ့ ေတာင္သူေတြရဲ႕ လယ္ယာေျမေတြကို အတင္းအၾကပ္သိမ္းယူတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးဟာ လုံး၀မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ၀န္ႀကီးေတြက စိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လယ္ေျမမ်ားကိုမသိမ္းဖို႔ ညႊန္ၾကားထားတယ္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ေအာက္ေျခမွာေတာ့ သိမ္းယူမႈေတြ ရွိေနေသးတယ္။ သမၼတနဲ႔ ဒုသမၼတမ်ား၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ားက ျပည္သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရမယ္။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္လို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနၾကေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ေအာက္ေျခဌာနအသီးသီးရဲ႕ ၀န္ထမ္းေတြကအရင္ ေခတ္ကအတိုင္း အာဏာပါ၀ါျပျမဲ၊ ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳျမဲ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ လုပ္ၿမဲျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ အစိုးရ သိကၡာက်စရာျဖစ္ရတယ္။

ေအာက္ေျခကလူေတြအတြက္

သာမန္ျပည္သူေတြအဖို႔က ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အရသာကို ဘာတစ္ခုမွ မခံစားၾကရေသးဘဲ စနစ္ေဟာင္းကအတိုင္း ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္ခံရ၊ လယ္ေျမေတြ အသိမ္းခံရ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ပတ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာခံရဆိုတာမ်ဳိးေတြပဲ ၾကဳံေတြ႔ေနရေလေတာ့ အေျပာင္းအလဲဆိုတာကို မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ဒီလို သိကၡာက်စရာေတြနဲ႔ သံသယျဖစ္စရာေတြ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ အျမန္ဆုံး လုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုတယ္။ ေအာက္ေျခက လူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြပါ ေျပာင္းလဲမွ ျပည္သူေတြက ယုံၾကည္လာမွာပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေအာက္ေျခဌာနဆိုင္ရာေတြက စၿပီးျပဳျပင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အေရးယူ သင့္တာေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လူသိရွင္ၾကားအေရးယူဖို႔ လိုပါတယ္။

ျပည္သူ႔သံေတာ္ဆင့္

အထက္က တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြအေနနဲ႔ ၿမိဳ႕တကာနယ္တကာက အေသးအဖြဲကိစၥမွန္သမွ်ကို သိမေနႏိုင္ဘူး။ အေသးအဖြဲဆိုေပမယ့္ သက္ဆိုင္သူျပည္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ေသေရးရွင္ေရး ကိစၥျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

လူႀကီးေတြအထိ သိသင့္တဲ့ကိစၥေတြကို ေရးသားေဖာ္ျပေပးတဲ့တာ၀န္ကို သတင္းစာနဲ႔ဂ်ာနယ္၊မဂၢဇင္းေတြက ယူၾကရတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးပါတီရယ္လို႔ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာသတင္းမီဒီယာေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕အသံေတြကို လႊင့္ထုတ္ေပးတဲ့သံေတာ္ဆင့္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD ပါတီက အခုအခါ အတိုက္အခံပါတီ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ အာဏာရ ၾကံ႕ခိုင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီနဲ႔ ေမာင္ႏွမပါတီလိုျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သာမန္ျပည္သူမ်ားမွာ သတင္းမီဒီယာေတြပဲ အားကိုး အားထားျပဳပါေတာ့တယ္။

သတင္းသမားဆိုတာကေတာ့ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္ရမွာျဖစ္ေလေတာ့ ဟိုဘက္က ၿငိဳျငင္မွာ ဒီဘက္က ၿငိဳျငင္မွာကို ၾကည့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမွ စတုတၴမ႑ဳိင္လို႔ အေခၚခံထိုက္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။


လူထုစိန္၀င္း

Posted in: ေဆာင္းပါး